Τρίτη, 3 Ιουνίου 2014
“Βίαιες επιδρομές, που πολλές φορές μετατρέπουν ιστορικά τοπία σε κρανίου τόπο, κρύβουν λεπτές αλλαγές αλλά περισσότερο επιθετικού είδους”. Έρνστ Γιούνγκερ, Στον Τοίχο του Χρόνου
Οι αντιθετικές διαδικασίες της απομυθοποίησης και επαναμυθοποίησης δεν ήταν άγνωστες στους αρχαίους πολιτισμούς, όπου οι παλιοί μύθοι συχνά καταστρέφονται (απομυθοποίηση) και αντικαθίστανται από νέους (επαναμυθοποίηση). Με άλλα λόγια, εδώ έχουμε τις διαδικασίες της απομυθοποίησης και επαναμυθοποίησης, που είναι αλληλοπροκαλούμενες και αλληλοεξαρτώμενες. Δεν αμφισβητούν τον πυρήνα της παραδοσιακής μυθικής κοινότητας, αντίθετα τον διατηρούν σύγχρονο και ζωντανό.
Ο μύθος – με εξαίρεση τις περιπτώσεις της παντελούς κατάπτωσης και εκκοσμίκευσης της παράδοσης και του πολιτισμού – αποτελεί για μας όχι μία πρωτόγονη φαντασία, μία πρόληψη ή παρεξήγηση, αλλά μία πολύ συνοπτική έκφραση των υψηλότερων ιερών αρχών, που “μεταφράζονται” σε μία συγκεκριμένη γλώσσα της επίγειας πραγματικότητας, σε όποιο βαθμό αυτό είναι εφικτό. Ο μύθος είναι η ιερή αλήθεια περιγραφόμενη από τη λαϊκή γλώσσα. Όπου οι προϋποθέσεις για την κατανόησή της εξαφανίζονται, το μυθικό στοιχείο πρέπει να απορριφθεί για να το αντικαταστήσει κάποιο άλλο.
Τα επικίνδυνα ένστικτα
Ο μύθος, στις παραδοσιακές κουλτούρες, είναι επίσης μία μεγάλη αντίθεση, όπου, όπως φαίνεται στο σπουδαίο έργο του J.J. Bachofen: “Μητρικό Δίκαιο: Μια Έρευνα του Θρησκευτικού και Δικαστικού Χαρακτήρα της Μητριαρχίας στον Αρχαίο Κόσμο”, οι δύο κύριες και ασυμβίβαστες αρχές συγκρούονται: Η ουράνια και η χθόνια, η πατριαρχική και η μητριαρχική. Αυτό προβάλλεται σε όλες τις δευτερεύουσες λειτουργίες του κράτους και της κοινωνίας, μέσω της τέχνης και της κουλτούρας. Με την είσοδο των Ινδοευρωπαίων πατριαρχικών εισβολέων στα εδάφη της παλαιάς, μητριαρχικής, Ευρώπης άρχισε ο αγώνας των δύο αντίθετων αρχών, όπως τονίζεται στο έργο του Bachofen. Σ' αυτή την περίπτωση, οι παλαιοί μητριαρχικοί μύθοι και δοξασίες μετατράπηκαν σε πατριαρχικούς, μέσω των παράλληλων και εναλλασσόμενων διαδικασιών της απομυθοποίησης και επαναμυθοποίησης, και ίχνη αυτού του αγώνα υπάρχουν σε κάποια μυθικά μοτίβα, που μπορούν να κατανοηθούν σαν μία πολύ σύντομη θρησκευτικο-πολιτική ιστορία, όπως τα ερμήνευσε ο Robert Graves στο έργο του: “Οι Ελληνικοί Μύθοι”.
Αντιθέτως, στην Ελλάδα, μία διαδικασία απομυθοποίησης, που κορυφώνεται μετά τον Ξενοφάνη(565 – 470), είναι πλήρης και ριζοσπαστική. Αυτή δεν ακολουθείται από κάποια διαδικασία επαναμυθοποίησης, είναι μία επίπτωση της ολοκληρωτικής αποϊεροποίησης και εκχυδαϊσμού του πολιτισμού, που καταλήγει στο σβήσιμο της μυθικής και στο ξύπνημα της ιστορικής συνείδησης, όταν ο άνθρωπος σταματά να βλέπει τον εαυτό του ως μυθικό ον και αρχίζει να τον κατανοεί ως ιστορικό ον. Αυτό είναι ένα φαινόμενο που έχει αναλογίες με δύο στιγμές στην ιστορία: Πρώτον με τη διαδικασία απομυθοποίησης, που έφερε ο πρώιμος Χριστιανισμός. Για τους πρώτους Χριστιανούς θεολόγους, ο μύθος ήταν το αντίθετο του Ευαγγελίου και ο Χριστός ήταν μία ιστορική προσωπικότητα, του οποίου την ιστορικότητα αποδείκνυαν και υπερασπίζονταν προς τους άπιστους οι πατέρες της Εκκλησίας. Ως αντίθεση, υπάρχει η διαδικασία της επαναμυθοποίησης του Μεσαίωνα, με μία σειρά παραδειγμάτων αναζωογόνησης του αρχαίου μυθικού περιεχομένου, συχνά αλληλοσυγκρουόμενων και αντιφατικών, από τους μύθους του Ιερού Δισκοπότηρου και τον μύθο του Φρειδερίκου του 2ου, μέχρι τους εσχατολογικούς μύθους της εποχής των Σταυροφοριών και διάφορους χιλιαστικούς μύθους. Είναι, χωρίς αμφιβολία, μία πολύ παλαιότερη επαναφορά του μυθικού περιεχομένου και του “επικίνδυνου ενστίκτου”, που διαπερνά τις αιτίες του και υπηρετεί ως μία απόδειξη των μυθικών δυνάμεων του ιστορικού κόσμου, που καμία διαδικασία απομυθοποίησης δεν μπορεί να καταστρέψει ή να εξαφανίσει.
Η καταναλωτική μυθολογία – Τα μεσάνυχτα της ιστορίας
Ένα άλλο παράδειγμα ριζοσπαστικής διαδικασίας απομυθοποίησης είναι αυτή που αρχίζει με την εποχή του Διαφωτισμού και κορυφώνεται με το “τεχνολογικό σύμπαν”. Είναι (όπως παραπάνω) άμεσο αποτέλεσμα της κατάπτωσης και της παρακμής του σύγχρονου ανθρώπου, που δεν είναι πια ένα μυθικό ή ιστορικό ον, αλλά ένας απλός “καταναλωτής”, εντός του “καταναλωτικού και τεχνοκρατικού πολιτισμού” ή απλά ένα γρανάζι του τεχνολογικού σύμπαντος. Η ηρωική παρόρμηση του ανθρώπου, ως μυθικού και ιστορικού όντος, εκμηδενίστηκε. Οι καταστρεπτικές δυνάμεις της απομυθοποίησης συνεχώς καθαρίζουν και αφαιρούν τα μυθικά συστατικά από την περιοχή του καταναλωτικού πολιτισμού και της ανθρώπινης μνήμης γενικά, εξολοθρεύοντας τα “επικίνδυνα ένστικτα” που περιέχουν. Εντός του τεχνολογικού σύμπαντος, που είναι μόνο ένα τελικό στάδιο στην πτώση του σύγχρονου ανθρώπου, ο ανθρώπινος ορίζοντας επιτέλους κλείνει, επειδή εδώ ο άνθρωπος έχει μόνο μία δύναμη και μόνο μία ελευθερία: Δύναμη να ξοδεύει και ελευθερία να πουλάει και να αγοράζει. Αυτή η δύναμη και αυτή η ελευθερία, μαρτυρούν τον θάνατο του ανθρώπου (γνωστό από τον μύθο και την ιστορία), επειδή εντός του σύμπαντος της τεχνολογίας και του καταναλωτικού πολιτισμού, οτιδήποτε που ξεπερνάει αυτό το “καταναλωτικό ζώο” απλά δεν μπορεί να υπάρξει. “Ο Θάνατος της Τέχνης” για τον οποίο μιλάει το ιστορικό avant-garde είναι μία απλή συνέπεια του θανάτου του ανθρώπου, πρώτα ως μυθικού και έπειτα ως ιστορικού όντος.
Βέβαια, η διαδικασία της απομυθοποίησης δεν μπορεί ποτέ να ολοκληρωθεί, για τον απλό λόγο πως η καταστροφή δεν αγγίζει τις μυθικές δυνάμεις. Συνεχίζουν να εμφανίζονται και να επιστρέφουν ανά τους αιώνες, είτε υπό τη μορφή του “ιστορικού” ή ως κάτι που εναντιώνεται στην ιστορία. Αυτό ισχύει και για το μονοδιάστατο σύμπαν της τεχνοκρατικής ουτοπίας. Ως αποτέλεσμα, τα πραγματικά μυθικά στοιχεία του καταναλωτικού πολιτισμού αντικαθίστανται από μυθικά ομοιώματα: Αγρίως αυξανόμενες ιδεολογίες και μύθοι της υποκουλτούρας, ή καταναλωτική μυθολογία, που οι ήρωές της είναι χαρακτήρες των κόμικς, όπως ο Σούπερμαν. Αλλά η εξάντληση της μακράς και καταστροφικής διαδικασίας της απομυθοποίησης δεν σημαίνει την επιστροφή στους μυθικούς καιρούς.
“Βρισκόμαστε στα μεσάνυχτα της ιστορίας, το ρολόι σημαίνει δώδεκα και κοιτάζουμε γύρω μας στο σκοτάδι όπου βλέπουμε τα περιγράμματα των μελλούμενων. Αυτή η θεά ακολουθείται από φόβο και ισχυρό προαίσθημα. Πράγματα που βλέπουμε, ή νομίζουμε πως βλέπουμε, ακόμα δεν έχουν όνομα, είναι ανώνυμα. Αν τους απευθυνθούμε, δεν τα επηρεάζουμε ακριβώς και διαφεύγουν της κατανόησής μας. Όταν λέμε ειρήνη μπορεί να είναι πόλεμος. Σχέδια ευτυχίας μετατρέπονται σε δολοφονικά, κατά την διάρκεια της νύχτας”.
Εν περιλήψει: “Βίαιες επιδρομές, που πολλές φορές μετατρέπουν ιστορικά τοπία σε κρανίου τόπο, κρύβουν λεπτές αλλαγές αλλά περισσότερο επιθετικού είδους”. Ερνστ Γιούνγκερ, Στον Τοίχο του Χρόνου.
Στην αυγή της ιστορίας
Η συγγραφή του “Στον Τοίχο του Χρόνου” από τον Γερμανό Ερνστ Γιούνγκερ εκφράζει αυτή τη μετάβαση από τον μύθο στην ιστορία, και τη στιγμή στην οποία η μυθική συνείδηση αντικαταστάθηκε από την ιστορική. Η ιστορία φυσικά δεν υπάρχει όσο και ο άνθρωπος, η ιστορική συνείδηση απορρίπτει ως μη-ιστορικά τα τεράστια κενά και εποχές (“προϊστορία”), λαούς, πολιτισμούς και χώρες, επειδή “ένα πρόσωπο, ένα γεγονός πρέπει να έχει πολύ συγκεκριμένα χαρακτηριστικά που θα το καταστήσουν ιστορικό”. Το κλειδί σε αυτή τη μετάβαση, σύμφωνα με τον Γιούνγκερ, το παρέχει ο Ηρόδοτος, μέσω του οποίου ο άνθρωπος “περνάει μέσα από μια χώρα φωτισμένη από τις ακτίνες της αυγής”:
“Πριν από τον Ηρόδοτο υπήρχε κάτι άλλο, η μυθική νύχτα. Αυτή η νύχτα, όμως, δεν ήταν σκοτεινή. Ήταν περισσότερο ένα όνειρο, και ήξερε έναν διαφορετικό τρόπο να συνδέει τους ανθρώπους και τα γεγονότα της ιστορικής συνείδησης και τις επιλεκτικές δυνάμεις της. Αυτό χύνει τις ακτίνες της αυγής στο έργο του Ηροδότου. Στέκεται στην κορυφή του βουνού που ξεχωρίζει τη μέρα από τη νύχτα, όχι μόνο τις δυο εποχές, αλλά και δυο τύπους εποχών, τους δυο τύπους του φωτός".
Με άλλα λόγια, είναι η στιγμή της μετάβασης από μία μορφή ύπαρξης σε κάτι αρκετά διαφορετικό, που το ονομάζουμε ιστορία. Αυτή είναι η ώρα της εναλλαγής των δύο κύκλων, που δεν μπορούμε να ταυτίσουμε με την αλλαγή των ιστορικών εποχών – το κύριο θέμα είναι η ριζική αλλαγή στην ύπαρξη του ανθρώπου. Το ιερό, με την έννοια των προηγούμενων εποχών, υποχωρεί, οι αρχαίες δοξασίες εξαφανίζονται και στη θέση τους έρχονται θρησκείες, οι οποίες αργότερα από μόνες τους γίνονται ιστορικές ή αντι-ιστορικές, ακόμα και όταν προκαλούν γεγονότα και ιστορικές διεργασίες. Οι Σταυροφορίες, υπό την έκκληση της Δυτικής Εκκλησίας, εκβάθυναν τις διαφορές και τα σχίσματα και σταδιακά γέννησαν τη Μεταρρύθμιση, που άρχισε με θρησκευτικό ενθουσιασμό και επιθυμία επιστροφής στις “βιβλικές ρίζες”, και κατέληξε με το ιστορικό κίνημα που άνοιξε το δρόμο για την ανεμπόδιστη ανάπτυξη της βιομηχανίας και της τεχνολογίας – αποδεσμευμένο από τις νόρμες και τα πρότυπα της (Χριστιανικής) παράδοσης και ελεύθερο από ανθρώπινες ελπίδες και πόθους.
Η έκφραση του τρόμου
Ο Κόσμος της Ιστορίας, περιγράμματα του οποίου μπορούμε να βρούμε στον Όμηρο, τα οποία μορφοποιήθηκαν από τον Θουκυδίδη, και που έφτασαν στο ζενίθ τους κάπου στα τέλη του ΧΙΧ και στις αρχές του ΧΧ αιώνα - με ασαφή όρια στο χρόνο και χώρο, αλλά με μία σαφή συνείδηση των νόμων και κανονισμών τους - άρχισε να καταρρέει, και το γιγαντιαίο οικοδόμημα της ιστορίας έγινε ασταθές, σαν ένα σημάδι διείσδυσης άγνωστων δυνάμεων. Αυτές οι δυνάμεις έχουν τιτάνιο, στοιχειώδη χαρακτήρα, που πρώτα φάνηκε σε τεχνικές καταστροφές, που επηρέασαν εκατοντάδες χιλιάδες θύματα, και έπειτα στα κατακλυσμικά γεγονότα του ΧΧ αιώνα, σε παγκόσμιους πολέμους και επαναστάσεις, στα εκατομμύρια νεκρών και σακατεμένων. Η απελευθέρωση της πυρηνικής ενέργειας, η ραδιενέργεια και η περιβαλλοντική καταστροφή, στην οποία τεράστιες περιοχές εκτίθενται, ο καθημερινός φόρος αίματος - είτε ως θυσία για την “πρόοδο” σε καιρό ειρήνης, είτε ως άμεση συνέπεια στρατιωτικής παρέμβασης και σύγκρουσης - προέρχονται από το πλαίσιο που έχει θέσει ο ιστορικός κόσμος. Φυσικά, η ιστορία δεν τελειώνει εδώ, όπως περίμενε ο Μαρξ ή ο Φουκουγιάμα. Αυτό που παρατηρείται περισσότερο είναι η επιτάχυνση του ιστορικού χρόνου, που συγκεντρώνει γεγονότα και μειώνει την απόσταση ανάμεσα στα ιστορικά σημεία καμπής. Αυτό για το οποίο μιλάμε είναι, πάντως, πως εδώ δεν έχουμε μόνο δυνάμεις που αποκαλούμε ιστορικές και πως ο ρόλος του ανθρώπου σε αυτά τα γεγονότα έχει αλλάξει ριζικά: Δεν είναι πλέον ικανός να λειτουργεί ισότιμα με τους θεούς, ούτε να τους ακολουθεί, να τους εναντιωθεί ή ακόμα να τους υπερνικήσει, όπως παρουσιάζεται στον μύθο. Δεν είναι πλέον ένας ενεργός μέτοχος της ιστορίας, οδηγούμενος από τα πάθη ή τη θέλησή του, όπως συμβαίνει στην ώριμη ιστορική εποχή. Γίνεται η μαριονέτα κάτι αγνώστου, εμπλεκόμενος σε γεγονότα που τον ξεπερνούν, ενάντια στη θέλησή του και έξω από τις ιδέες του.
Η έκφραση της χαρούμενης αυτοπεποίθησης σταδιακά αντικαθίσταται από μία έκφραση τρόμου. Ο άνθρωπος, που μέχρι χθες θεωρούσε τον εαυτό του ανεξάρτητο και αφέντη, αναγνωρίζει την αδυναμία του. Τα μέσα που εμπιστευόταν αποδεικνύονται αδύναμα ή την κρίσιμη στιγμή γυρνάνε ενάντια στο δημιουργό τους. Τα τεχνολογικά και κοινωνικά συστήματα έχουν τις άλλες πλευρές τους, τα αυτόματα σχέδιά του, που δεν περιορίζουν αλλά ενθαρρύνουν την καταστροφή, φέρνουν τον άνθρωπο στη θέση του μαθητευόμενου μάγου, που απελευθερώνει ανεξέλεγκτες δυνάμεις. Διαφθορά, έγκλημα, βία και τρόμος είναι μάλλον αποτελέσματα παρά αιτίες. Οι πολιτικές αντιδράσεις, ασχέτως χρώματος και συμβόλου, δεν προσφέρουν λύσεις αλλά μάλλον αυξάνουν την αποσύνθεση. Αν δεν έβρισκε τον εαυτό του σε μια κατάσταση πανικού, ο άνθρωπος ίσως κέρδιζε τουλάχιστον την επίγνωση της παρακμής του. Όλα αυτά ήταν αδιανόητα στη μεστωμένη εποχή της ιστορίας επειδή τότε ο άνθρωπος ακόμα κυβερνούσε μόνος του, και άρα η ιστορία δεν είχε άλλη κατεύθυνση από αυτήν που της έδινε ο άνθρωπος, από τις πράξεις και τις σκέψεις του. Κάθε έννοια “νοήματος της ιστορίας” είναι η έννοια της αρχής του ανθρώπου, ενώ στον κλασσικό ιστορικό κόσμο ο άνθρωπος δεν δημιουργείται αλλά υπάρχει. Η ερώτηση σχετικά με το “νόημα της ιστορίας” ήταν μία ανόητη ερώτηση και δεν την απαντάμε στους κλασσικούς συγγραφείς, από τον Ηρόδοτο και ύστερα. Η ερώτηση σχετικά με το “νόημα της ιστορίας” βρίσκεται πάντα εκτός του ανθρώπου, γίνεται εφικτή μόνο όταν η ιστορία και το σημείο εστίασης απομακρύνεται από τον άνθρωπο, είτε στον τομέα της κοινωνίας είτε της τεχνολογίας.
Ο σύγχρονος άνθρωπος είναι πολύ αργοπορημένος για να αποκαλύψει την ίδια την αδυναμία του, αλλά η κατάρρευσή του δεν κατηγορεί τον μύθο ή την ιστορία αλλά ακριβώς την αδυναμία και τη δειλία του. Ο λόγος περί “πολιτισμένων αξιών”, ο ιστορικός λόγος γενικά, που ο ίδιος έχει δημιουργήσει, δείχνει πολύ πιο αδύναμος από όσο συνηθίζαμε να πιστεύαμε – δομικά αδύναμος, πνευματικά και ηθικά. Στο πρώτο σημάδι συναγερμού, αρχίζει να καταρρέει, αποκαλύπτοντας, στην πραγματικότητα, την εσωτερική προθυμία του σύγχρονου ανθρώπου για συνθηκολόγηση. Αυτά είναι τα “μεσάνυχτα της ιστορίας”, που σύντομα θα αντικατασταθούν από κάτι διαφορετικό, και αυτή η στιγμή θα σημαδεύεται από την εξάπλωση τιτάνιων δυνάμεων, που θα απαιτούν τη θυσία αίματος.
Προς τη μετά-ιστορία: Η αφύπνιση του μύθου
Η ιστορία, επαναλαμβάνουμε, δεν διαρκεί όσο είναι ο άνθρωπος στη Γη. Αλλά η συνείδηση της συμβαίνει αργά, ίσως στο τέλος της, όταν τα σύνορα του χρόνου και χώρου αλλάζουν: Από τη μία πλευρά, ανακαλύπτοντας το μακρινό παρελθόν του ανθρώπου, με χαμένους πολιτισμούς, ακολούθως το παρελθόν του πλανήτη και του σύμπαντος, και από την άλλη πλευρά, με την εξερεύνηση των κοσμικών κενών, των βαθών των ωκεανών ή του εσωτερικού της Γης, μέσω της αρχαιολογίας και γεωλογίας, σχεδόν με τον τρόπο του Ιουλίου Βερν. Νέες προοπτικές προκαλούν αγωνία. Η προϊστορία και η μετα-ιστορία κερδίζουν σε σημασία μόνο όταν η ιστορία γίνεται ένα καταρρέον οικοδόμημα. (...)
Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, το τεχνολογικό σύμπαν και ο καταναλωτικός πολιτισμός θα τελειώσουν, όπως η κλασσική ιστορική εποχή τελείωσε με την τεχνοκρατία και με ένα ολοκληρωτικό σύστημα σε πλήρη μορφή, που αναδεικνύεται, όχι από το θάρρος ή τη δύναμη, αλλά από τη δειλία, την αδυναμία και τον φόβο. Είναι αδύνατον να πούμε πότε θα γίνει αυτό. Είναι άσχετο αν αυτό θα συμβεί λόγω εσωτερικής φθοράς, καταστροφής ή όλων μαζί. Αλλά σε κάθε περίπτωση, η συντριβή είναι μόνο μία επίπτωση της ανικανότητας του ανθρώπου να σταθεί μέσα στον ιστορικό κόσμο και να τον κυβερνήσει ως ανεξάρτητο-ανώτερο ον.
Η επιστροφή του μύθου, πάντως, δεν είναι δυνατή υπό τη μορφή της επιστροφής στην “προ-ιστορία”. Οι μυθολογικές δυνάμεις παραμένουν παρούσες, όπως ήταν καθ' όλη τη διάρκεια της ιστορικής περιόδου, αλλά δεν μπορούν να δημιουργήσουν το προηγούμενο καθεστώς διότι λείπουν οι προϋποθέσεις, ένα “υπόστρωμα”, ένα γόνιμο έδαφος. Ο σύγχρονος άνθρωπος είναι πολύ αδύναμος γι' αυτό, πνευματικά, ψυχολογικά, ακόμα και φυσικά.
Μαζί με την ιστορία, εξαφανίζεται σταδιακά και ο πολιτισμός, με το σημερινό νόημά του, που είναι βασικά ένα όργανο κοινωνικής μηχανικής. Σε μία τεχνοκρατική ουτοπία (αντίθετα με τον πολιτισμό της ιστορικής περιόδου), η μαζική κουλτούρα είναι απλά ένας από τους τρόπους που διοχετεύεται η ενέργεια και κατευθύνονται οι ουτοπικές φαντασιώσεις και επιθυμίες των μαζών. Η κουλτούρα της ελίτ, που συνεχώς πλανάται μεταξύ κομφορμισμού και αναίρεσης, μεταξύ σκεπτικισμού και άρνησης, μεταξύ σκεπτικισμού και ειρωνείας, και πίσω στον κομφορμισμό, ουσιαστικά παραμένει ένα εργαλείο απομυθοποίησης και καταστροφής των επικίνδυνων ενστίκτων που περιέχονται στον μύθο. Ένα εργαλείο που επιτρέπει την ενσωμάτωση σε ένα τεχνολογικό σύμπαν, με την ψευδαίσθηση της ελεύθερης βούλησης. Η εμφάνιση και η αφύπνιση των επικίνδυνων ενστίκτων και των κοιμωμένων αρχετύπων, στο περιθώριο του τεχνοκρατικού κοινωνικού μηχανισμού, δημιουργεί μία κατάσταση διαμάχης και οδηγεί σε καθυστερήσεις στην λειτουργία του.
Στην περιοχή πέρα από την τεχνοκρατική ουτοπία, ο πολιτισμός χρειάζεται να πάρει έναν πιο παραδοσιακό ρόλο από αυτόν που είχε στον καταναλωτικό πολιτισμό. Η αποσύνθεση του ιστορικού κόσμου στο τελευταίο του στάδιο, το οποίο μόλις παρατηρούμε, μας επιτρέπει να διακρίνουμε κάτι από αυτό.
Για μεγάλο μέρος της ιστορικής περιόδου, ο πολιτισμός είναι μία προνομιούχα περιοχή ιερών και μυθικών δυνάμεων. Αυτός είναι ένας από τους τρόπους που οι μυθικές δυνάμεις επανέρχονται στον κόσμο ιστορικά, συνειδητοποιούν τον εαυτό τους στην ιστορία, αντίθετα με το τεχνολογικό σύμπαν, όπου συνήθως παρουσιάζονται μέσω των ανεξέλεγκτων στοιχείων της λαϊκής υποκουλτούρας, και συχνά παραποιούνται σε βαθμό που είναι μία αγνώριστη εικόνα τους και όχι η αξιόπιστη έκφραση του μυθικού. Μαρτυρούν περισσότερα για την αιώνια και άσβηστη ανάγκη του ανθρώπου για μυθικό περιεχόμενο, παρά αποτελούν σημάδι της αληθινής παρουσίας του.
Ο πολιτισμός στη μετα-τεχνολογική εποχή θα είναι στενά συνδεδεμένος με την επανασύσταση της μυθολογίας, σε όρους της αναγνώρισης και αφύπνισης του πραγματικού μυθικού περιεχομένου, που διακρίνεται από καινοτομία και αναζωογόνηση της αρχαίας και παραδοσιακής μορφής, αντίθετα από τον μέχρι τώρα εξορκισμό της. Το νόημα και ο σκοπός της διαδικασίας της απομυθοποίησης, αντιθέτως, πρέπει να είναι περιορισμένος σε αυτόν που είχε στις παραδοσιακές κοινωνίες: Τον καθαρισμό των παρακμιακών “φολκλορικών” μυθικών μορφών, για να πάρουν τη θέση τους αυτές που αντιπροσωπεύουν αξιόπιστα την παράδοση.
Του Boris Nad, από το πρώτο τεύχος του περιοδικού Aristokratia
μετάφραση για το Ιδεάπολις του Α. Γ.
Izvornik: Ideapolis
KOMENTARI